Bezinningen

Het is waar wat ze zeggen, en we geven het toe.

Eenmaal men terug een beetje comfort in huis heeft vergeet men zoveel dingen die nog moeten gebeuren. Nee, men vergeet ze eigenlijk niet, men schuift ze simpelweg ergens vanachter in zijn hoofd. Die dingen zijn latent, men weet dat ze daar te wachten staan om afgehandeld te worden, en men weet dat ze eerder vroeg dan laat aangepakt moeten worden maar men heeft soms ook eens respijt nodig en dat impliceert een beetje optimisme, kent u de zin: "we zitten nu toch goed, niet waar?"

Maar pardoes, na een acute pijn in dat gedeelte van de hersenen waar die dingen latent en ongeduldig afwachtend zitten, krijgt men een schok en start opnieuw met veel dapperheid.

want, laat ons eerlijk zijn, welk mens vindt het plezant om twintig keer de schoenen aan en uit te doen om van de ene kant naar de andere kant van het huis te gaan?

of wie vindt het plezant om zijn mooie trap niet te kunnen zien omdat die bedekt moet blijven met karton om krassen te vermijden,

of wie vindt het plezant om in de zetel te liggen en ruwe baksteen te zien ipv een onbezoedeld wit plafond (dit is maar een keer gebeurd, in de zetel liggen bedoel ik),

of wie vindt het plezant om verblind te worden door de gloeilamp van de gang om 5u45 's ochtends,

of wie...

Reflexiones

Es totalmente cierto lo que dicen, y nosotros lo corroboramos.

Una vez que se esta un poco cómodo en casa se olvida uno de los millones de cosas que se tienen que hacer todavia. No, realmente a uno no se le olvida, simplemente lo pasa a esa parte de atras del cerebro donde las cosas estan latentes. Uno sabe que estan ahi esperando a que se hagan, y uno sabe que tarde o temprano tienen que hacerse pero uno piensa que de vez en cuando hay que tomarse un respiro y eso implica un poco de optimismo, conoces esa frase hecha: "pero si estamos muy bien, no es cierto?"

Pero de repente, despues de un dolor agudo en la parte del cerebro donde esas cosas latentes esperan impacientes, uno recibe una sacudida y empieza de nuevo lleno de ánimo.

Porque, seamos honestos, a quien le gusta tener que quitarse y ponerse los zapatos veinte veces cada vez que se pasa de un lado al otro de la casa?

o a quien le gusta el no poder ver la bonita y cara escalera porque tiene que estar cubierta de carton para que no se arañe,

o a quien le parece agradable el tumbarse en el sofa y mirar un techo de ladrillo en vez de un inmaculado techo blanco (esto ha sucedido sólo una vez, el tumbarse en el sofa me refiero),

a quien le gusta el ser deslumbrado por la bombilla del pasillo a las 5.45 de la mañana,

o a quien....